Σιωπας για να ακουγεσαι.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη “Σιωπάς Για να Ακούγεσαι” 

Υπάρχουν τα συγχωρώ τα γεμάτα έπαρση.

Εννοούν: εγώ ο καλότατος, ο γενναιόκαρδος, ο άριστος, ο ακομπλεξάριστος, συγχωρώ βέβαια εσένα, ο οποίος, σαν μυρμήγκι που είσαι, τι βλάβη θα μπορούσες να μου προξενήσεις…

Υπάρχουν τα συγχωρώ του καλόπαιδου του Θεού!

Δες, Θεέ μου, πόσο εντάξει δούλος Σου είμαι, πόσο καλός μαθητής, Σε υπακούω, ακολουθώ τις διδαχές Σου, μιμούμαι το παράδειγμα Σου, και φρόντισε να με ανταμείψεις σύντομα.

Υπάρχουν τα συγχωρώ τα πανεύκολα.

Τώρα πλέον που το πρόβλημα το οποίο μου προκάλεσες δεν υφίσταται -εσύ με απάτησες μεν, αλλά εγώ τώρα βρήκα έναν άλλο πανέμορφο και πλούσιο άντρα, ευτυχώς δηλαδή που με απάτησες και σώθηκα, άνοιξαν τα μάτια μου-, σου απευθύνω ένα μεγαλειώδες «σε συγχωρώ»! Καμαρώνω μειώνοντας σε. Προσφέρω συγγνώμη άκοπη, χωρίς κόστος, χωρίς θυσία· με αυταρέσκεια. Κυρίως δε στοιχίζει, δεν πονάει διότι όλες οι συνθήκες άλλαξαν, αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που σε συγχωρώ.

Και ασφαλώς, το πιο συνηθισμένο, υπάρχουν συγχωρώ που δεν τα εννοούμε. Τα πετάμε αμέσως, επιπόλαια, τυπικότατα, άδεια σαν φακέλους δίχως επιστολή μέσα, σαν φέιγ βολάν διαφήμισης, σαν ένα ψυχαναγκαστικό και κούφιο χαιρετισμό. Οι ψυχαναγκασμοί είναι πάντα κούφιοι. Μιμούνται ένα περιεχόμενο, αλλά είναι κενοί.

«Τι κάνετε;»
«Καλά! Εσείς;»
«Κι εμείς καλά!»
«Χαίρετε!»
«Πολύ καλημέρα σας!»
«Επίσης!»
«Τα όμοια!»

Ούτε καλά είμαστε, ούτε να χαίρεστε εσείς έχουμε όρεξη, ούτε να είναι καλή η μέρα σας ευχόμαστε όταν εμείς περνάμε μια τόσο ζόρικη μέρα. Τα επίσης δεν έχουν αντιστοιχίες, τα όμοια εννοούν εντελώς ανόμοια. Ετσι άστοχα λέμε τα συγχωρώ, ιδίως άμα θέλουμε να ξεφορτωθούμε κάποιον που θεωρεί χρέος του να ζητάει συγγνώμες, προκειμένου να κοινωνήσει για παράδείγμα, και οφείλει να συλλαβίσει λέξεις: «Συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό».

Αξία έχει να μπορείς να συγχωρείς εκείνον που σε πόνεσε, ενώ ο πόνος διαρκεί και καίει. Η πιο αληθινή, η πιο σπαραχτική συγγνώμη που δόθηκε ποτέ ήταν η συγγνώμη πάνω σε σταυρό από έναν αιμορραγοΰντα νεαρό σταυρωμένο. Τότε μόνο. Ενόσω υποφέρεις από την αδικία που σου έγινε να συγχωρείς, να το εννοείς με καθαρή καρδιά για εκείνον που σε αδίκησε. Να συγχωρείς διότι καταλαβαίνεις ίσως την πρόθεση του τη διαφορετική από την πράξη του. Διότι υποψιάζεσαι το «δεν ξέρει τι κάνει»…
Διότι δέχεσαι πως είναι πλάσμα ατελές και ταλαίπωρο ακριβώς όπως εσύ, πέφτει σε λάθη από αδυναμίες και ανοησίες προπατορικές. Το σπουδαιότερο, διότι δέχεσαι ότι κι εσύ έχεις πράξει ακόμη χειρότερες αδικίες, ακόμη πιο επικίνδυνες κουταμάρες, ασυναισθησίες αλλά και αναισθησίες με εγωισμό εξωφρενικό. Τότε μετράει. Τότε συγχωρείς, τότε λύνεις δεσμά και αποδεσμεύεσαι. Πονώντας.

Oμολογω πως το παραπανω αποσπασμα της  Μαρως Βαμβουνακη μου τσιγκλησε το

ενδιαφερον.Χαμενο καπου αναμεσα σε σκορπιες ιστοσελιδες ψυχοθεραπευτικου

περιεχομενου που βαπτιζονται εν μια νυκτι "your own to take home personal therapist"

ειδικα σε καιρους που η επισκεψη σε εναν επαγγελματια κοστιζει οσο και αν οι καιροι

τελικα το επιβαλλουν.Οσο εκπαιδευμενοι και αν ειμαστε  "sometimes you cant make 

it on your own"

Δεν εχω τιποτα εναντιον σε τετοιες ιστοσελιδες ισα ισα που καποιες φορες χρειαζομαστε

ενα μικρο σπρωξιμο ετσι ωστε να μπει η σκεψη σε διαφορετικη τροχια.


Ουτε διαφωνω με την Βαμβουνακη απλα μου εδωσε  food for thought.


Για μια ακομα περιπτωση που δεν αναφερεται.


Γιατι να μπεις σε μια διαδικασια να συγχωρεσεις καποιον που σε πονεσε?

Δεν εννοω να του το κρατας μανιατικο για μια ζωη ουτε να τον χτυπας με το βουρδουλα

για 100 ζωες ακομα,ουτε και να αδιαφορεις επειδη το σβησε ο χρονος.

Γιατι πρεπει σωνει και ντε να υπαρχει μια αδικια.? Γιατι ετσι σου υπαγορευτηκε-

υπονοηθηκε-υπονομευτηκε απο το περιβαλλον σου και τους οσους γυρω σου που σε

εζησαν να πονας?

Πως να συγχωρεσεις κατι και καποιον οταν νιωθεις οτι δεν εχεις τιποτα να συγχωρεσεις?

Πως να συγχωρεσεις καποιον οταν επελεξε το καλυτερο για την ιδια του τη ζωη?

Πως να συγχωρεσεις καποιον οταν απο ενα σημειο και επειτα δεν ενιωθε οσα θα

ηθελες εσυ να νιωθει?

Πως να συγχωρεσεις καποιον στον οποιο ποτε δε ταιριαζε ποτε δε σου κολλαγε

 το " δε ξερει τι κανει"?

Να συγχωρεσεις μονο και μονο επειδη ΕΣΥ πονεσες?? Αυτο εχει να κανει καθαρα με

σενα και οχι με εκεινον.

Τον εαυτο μου εμαθα να συγχωρω. Ενω ο πονος διαρκει και καιει.

Και γιατι απογοητευσα, και γιατι τον απογοητευσα

 και για τα καραγκιοζλικια τα αναποφευκτα μετα απο δυσκολες στιγμες.



Γιατι πιστευω πως ο καθενας μας στον εαυτο του εχει πολλα να συγχωρεσει.


Διότι δέχεσαι πως είναι πλάσμα ατελές και ταλαίπωρο ακριβώς όπως εσύ, πέφτει σε λάθη από αδυναμίες και ανοησίες προπατορικές. Το σπουδαιότερο, διότι δέχεσαι ότι κι εσύ έχεις πράξει ακόμη χειρότερες αδικίες, ακόμη πιο επικίνδυνες κουταμάρες, ασυναισθησίες αλλά και αναισθησίες με εγωισμό εξωφρενικό. Τότε μετράει. Τότε συγχωρείς, τότε λύνεις δεσμά και αποδεσμεύεσαι. Πονώντας.