Φως.

Ξυπνησα παλι ιδρωμενος ξημερωματα ,καταλoιπο ημερολογιακο μιας περυσινης τετοιας

εποχης.Δεν υπηρχε πετσετα στο κεφαλι, αυτη τη φορα δεν υπηρχε πυρετος και  ριγη.

Με δυσκολια κατευθυνθηκα στο μπανιο .Στο πρωτο, το αλλο παραμενει κλειδωμενο.

Μισοσκοταδο....ελαχιστο φως εμπαινε στο σπιτι απο το σαλονι, μολις ειχε αρχισει

να χαραζει

Σταθηκα μπροστα στο καθρεφτη..με αυτο το λιγο απαραιτητο φως,ενωπιος ενωπιω μετα

απο πολυ καιρο.

Ακομα και ετσι, σε αυτο το φως, το πρωτο μου  αγουροξυπνημενο χαμογελο αμεσως

αποκαλυψε αυτη τη μικρη αδυναμια του πλαγιου τομεα μου να σταθει ευθυτενης και

αξιοπρεπως στο ιδιο τοξο και στην ιδια ευθεια με τα υπολοιπα δοντια.Σα να νιωθει μειο-

νεκτικος  και να μενει πισω αφηνοντας το φως να φωτιζει ολα τα υπολοιπα και

αυτο να μενει στη σκια.


Μεταμερισμος....το φαινομενο οπου τα πραγματα φαινονται αλλιως σε διαφορετικες

εντασεις φωτος και αναλογα με το ευρος της γωνιας παρατηρησης.


Κατω απο ποιο φως και ποιες γωνιες φαινεται η ψυχη,ο χαρακτηρας,

το συνολο των επιθετων που εχουμε δωσει σε ενα ατομο ακομα και στον εαυτο μας.?

Στο μυαλο μου εκεινη τη στιγμη περασαν υποθετικες μακρινες κουβεντες τριτων

 αυθαιρετα συμπερασματα που δε θα απεχουν και πολυ απο τη πραγματικοτητα,

οσων τα ξεστομισαν,  λογια που ειπωθηκαν για να ανακουφισουν.


" Ο μεγαλυτερος μυθος ειναι οτι οι ανθρωποι αλλαζουν ειδικα σε τετοια ηλικια"

"οτι ηταν, λογικα αυτο θα ειναι και αργοτερα "

"καλος ανθρωπος αλλα με τετοιο χαρακτηρα δε κανει"

"....μη τολμησει....."!

  Nα μη τολμησω....


Κοιτουσα με αλλη διαθεση το καθρεφτη.με διαθεση να διακρινω το φως στο σκοταδι.

Με διαθεση να λουστω σε αυτο το φως οπως ακριβως το παγωμενο νερο που ριχνω

πανω μου καθε πρωι για να καταφερω να ξυπνησω.


Μου εμαθαν να λεω και να σκεφτομαι πως "δε με αφορα" τοσο συχνα που εγινε κτημα

μου.

Δε με αφορα.

Δεν εχω τιποτα να αποδειξω δεν επιδιωκω τιποτα να αποδειξω.Ξερω ομως πια πως ειναι

τελειως διαφορετικο να διαπραγματευεσαι με αυτα που εχεις και τελειως διαφορετικο

με αυτα που ελπιζεις να αποκτησεις.

Το ξημερωμα αυτο την ωρα που το νερο ακουμπησε το προσωπο μου ενιωθα πραγματι

ευγνωμοσυνη για αυτο που εβλεπα στο καθεφτη. Mετα απο πολυ καιρο.Για ο,τι ειχα

αποκτησει.

Εντελως σχιζοφρενικα διαπιστωσα,καταλαβα σε πεισμα των αυθαιρετων συμπερασματων,

ποσο ειχα αλλαξει.Ενιωθα ευγνωμων για τα ατομα, καταστασεις και ιδιοτητες που

προσελκυσα στη ζωη μου το τελευταιο διαστημα και ολα με εμαθαν κατι. Ολα με

βοηθησαν.

Ειδικα το τελευταιο μου μαθημα ηταν και το μεγαλυτερο και ασ μη στο πα ποτε.

Μεταμερισμος....το φαινομενο οπου τα πραγματα φαινονται αλλιως σε διαφορετικες

εντασεις φωτος και αναλογα με το ευρος της γωνιας παρατηρησης.

Ολα φαινοντουσταν αλλιως εκει στο μισοσκοταδο. Η μηπως ηταν ?

"ο μεγαλυτερος μυθος ειναι οτι οι ανθρωποι  αλλαζουν ειδικα σε τετοια ηλικια.."

ναι

μου  θυμιζει λιγο : Τα αυτοανοσα δε νικιουνται..


οι γνωμες αλλωστε ειναι σαν τις μυτες.Ολοι εχουν απο μια.

Dust and light.