Στον υπογειο σταθμο....

μια οφθαλμαπατη....



Εχω λιγο την αισθηση του deja vu.

Σε εχω ξαναφερει εδω.Απεναντι μου σε ενα ταβερνακι στο Μπουρναζι μολις ειχα γυρισει

απο ταξιδι.

Δεν εχει σημασια η εχει.? Ειναι αργα.Πιο αργα απο το αργα.

Εχει λιγο για μενα γιατι δεν εχει νοημα να το καταλαβαινω και να μη το ξερεις οτι

το καταλαβα.

Περασε ο καιρος.Οχι τοσος για να ολοκληρωθει μια μεταμορφωση που παιρνει χρονο

περασε ομως αρκετος για να καταλαβω αρκετα.και θα καταλαβω και αλλα.

Στην αρχη νομιζα πως η λεηλασια γινοταν στη δικη μου τη ψυχη.και ειχα θυμωσει.

ειχα πονεσει.Δεν γινοταν στη ψυχη μου ομως.ουτε καν οταν αποφασισα να μεινω σε

ενα σπιτι που ηταν δικο μου μεν παντα, αλλα το ειχα δει και αλλιως.Η υλιστικη λεηλασια

δε μου ελεγε τιποτα απολυτως.

Η λεηλασια εγινε στη δικη σου τη ψυχη.Εσυ πληρωσες και με αιμα οτι εγω πληρωσα με

πονο  και απωλεια θανατου.Εσυ εισαι, η ησουν ,μεσα σε ενα σπιτι και δε μπορουσες

να το μοιραστεις αυτο με καποιον απο τους πολυ δικους σου.Ακομα και τοτε με

προστατεψες μη μπορωντας να πεις ολη την αληθεια.Δε ξερω τι εχεις κανει ως τωρα.

Εγω εμενα μονος και δεν αντιμετωπισα οτι αντιμετωπισες εσυ.Δεν κρυβομουν απο

κανεναν και δεν εβλεπα κανεναν να στεναχωριεται και ας ηξερα ποσος κοσμος

πονεσε.

Πηρες μια αποφαση για τη ζωη σου,σκεφτομενη και εμενα. Τη σεβομαι.Οσο και αν

πονεσα.Την καταλαβαινω.Απο ολες τις αποψεις.Οσες εχω καταλαβει δηλαδη.

Σε καταλαβαινω.Ξερω και το βαρος και την ευθυνη μιας τετοιας αποφασης.

Ισως να παρω λιγο απο αυτο το βαρος που δε ξερω αν εχεις ακομα μεσα σου η

τουλαχιστο ειχες.

Κραταω οσα εχω ακουσει απο εσενα και μονο.Αληθινα η μη αυτο το ξερεις εσυ.

Εγω χαλασμενο τηλεφωνο δεν θα παιξω ποτε.Κραταω τα λογια σου.

Δεν εψαξα δε ρωτησα και δε θα το κανω.Ουτε ενοχλω η θα ενοχλησω οπως δε θα

ηθελα να κανουν σε μενα.

Καταλαβαινω.

Τις φορες που σε αφησα να νιωθεις μονη μεσα στο εμεις.

Το οτι ηθελες να προλαβεις τα θελω μου και οτι τα ταυτισες αγνοωντας και τα δικα

σου και το εγω σου.

Τις φορες που δε σε φροντισα οπως σου αξιζε.

Τα πραγματα που ηθελες να χεις προλαβει να ζησεις και δεν εζησες.

Το οτι δεν ακουγα και δε σε εβλεπα στηνοντας ενα μεγαλο τοιχο αναμεσα μας.

Βλεποντας μονο τη δικη μου πλευρα και μη μπορωντας να δω τη δικη σου οσο και

αν το ζητουσες.

Εσυ μπορουσες να δεις και να νιωσεις τη δικη μου.

Στο " σε παρακαλω κανε κατι με το τσιγαρο " εγω εβλεπα την ενοχληση σε ρουχα

σε μαλλια.Εσυ εννοουσες κανε κατι με το τσιγαρο για την υγεια σου.Εγω δε συνεχιζα

τη προταση σου μεσα μου.Ελεγα ναι αλλα σταματουσα.

Το οτι αναιρουσα με μια λεξη το τι ειχα πει την προηγουμενη στιγμη.

Στο οτι θεωρουσα δεδομενο το τι εχουμε.Σε αυτο που ειχαμε. και οτι δε γινοταν να φυγεις.

και να που εφυγες.

Για ολη τη συναισθηματικη πιεση πριν και μετα την Αγγλια...τους εκβιασμους.

Στο οτι δε σε στηριξα στη σκεψη σου για το εξωτερικο βλεποντας μονο κοντοφθαλμα

και εγωιστικα.Ειχα χασει το νοημα.

Στο οτι δεν εδωσα σημασια στην δικη μου την υγεια βαζοντας ολους πανω απο εμενα και

εμας.Και τη ψυχικη, με τη δουλεια και το οτι επρεπε να χα δει καποιον νωριτερα.

Στο οτι σε φορτωνα σε μια ζωη με ενα προβλημα υγειας εσενα που τωρα ξεκινας τη

δικη σου.Και ξερω οτι θα σουν εκει.

Που μας ταυτισα ηλικιακα...τις αναγκες μας τα θελω μας.Εισαι σε μια ηλικια που

πηγαινες να αναλαβεις ενα ρολο που η φυση σου δεν ηταν ακομα ετοιμη να αναλαβει.

ναι δε με νοιαζει ο γαμος και η οικογενεια σα γενικη ιδεα.με ενοιαζε μαζι σου,οποτε

και αν ερχοταν.

Αλλα ο δρομος εμοιαζε προδιαγεγραμμενος σε μια ζωη με ευθυνες πολυ πιο νωρις απο

οτι η φυση οριζε...ισως πιο νωρις απ οσο πραγματικα ηθελες και εσυ.

Στο οτι ειχα την απαιτηση να μου μιλας και να ακουσω αλλα με το δικο μου τροπο.

Ετσι ωστε να  ακουσω.Δεν ησουν υποχρεωμενη να το κανεις.Δεν επρεπε να το κανες.

Ο Μπουκαι καποτε εγραψε για τα σοκολατακια Θ και Φ.

Ηθελε να πει πως οταν μιλας σε καποιον και αυτος δε λεει να ακουσει αυτο που

πραγματικα θες να ακουσει τοτε του παιρνεις αυτα τα σοκολατακια

"Θα Φυγω".....

παντα μιλουσες οσο μπορουσες αλλα το λαθος ηταν σε μενα.

Ο λογος που στεναχωρηθηκα δεν ηταν η χρονικη στιγμη που εφυγες η η χρονικη στιγμη

που ειδες καθαρα πως εχουν τα πραγματα.Και μια ωρα πριν τον Ιουλιο να γινοταν

παλι την ιδια αποψη θα ειχα.

Ο λογος που στεναχωρηθηκα ειναι γιατι να συμβει.Αλλα η καρδια δεν εχει νομους

Οταν γνεφει εμεις απλα την ακουμε ,και σου εγνεψε και το σεβαστηκα και θα το σεβομαι

Only know u love her when u let her go λενε οι Passengers....and you let her go.

Ξερω πως εισαι καλα και οτι περνας καλα και χαιρομαι παρα πολυ γι αυτο.

Το δυσκολο μου ηταν να συγχωρησω τον εαυτο μου για ολα τα παραπανω που

μου στερησαν εσενα.

Ναι επεσε ο τοιχος αλλα μου πηρε εσενα.Ειδα, αλλα εσυ δεν εισαι εδω.

Ξερω οτι οταν το διαβασεις θα νιωσεις λιγο  θλιβερα για μενα, λιγο καταθλιπτικα λιγο,

 πιεση λιγο ωχου αυτος ακομα εδω ειναι κολλημενος. Εχω βρεθει σε αυτη τη θεση και

 τη ξερω.

Μη το κανεις.Εχω αποχαιρετησει και γω τη στιγμη που καταφερα να με συγχωρησω.

Απλα μου πηρε καιρο να το γραψω.

Πες οτι το κανω για μενα πιο πολυ .


Με συγχωρεσα γιατι τιποτα απο ολα αυτα που εκανα δε τα ηθελα.Τιποτα απο ολα αυτα

δεν ηθελα να συμβει.

Ακομα και αυτα που συνεβησαν μετα το χωρισμο. Τοτε δε σκεφτομουν, η συνειδηση

ερχεται αργα.




Ναι σε ειδα στον υπογειο σταθμο....μια οφθαλμαπατη.και ησουν καλα και χαρηκα πολυ.

Μετα χαθηκες σε ενα πληθος βουβο.

ξερω οτι με κουβαλας μεσα σου αλλα μην εχεις ολο αυτο το βαρος.

Ισως πηρα λιγο.




Μολυβι ,χαρτοπετσετα και απο μνημης.


οτι θυμαμαι.

και επειδη το blog ειναι για score.


Α winter's Tale.

φιλι.