Νομιζες πως μισουσες το χτυπο του κουδουνιου στη πορτα της δουλειας σου.
τιποτα δε σε ειχε προετοιμασει για το χτυπο που ακουσες χτες. ενιωσες τη καρδια σου
τη ψυχη σου να γινονται χιλια κομματια.Ανοιξες απροθυμα δε κοιταξες καν...
Και μετα? Λεηλασια δυο ψυχων που καποτε ηταν μια.Λεηλασια ενος χωρου που
φτιαχνατε μαζι. Λεηλασια στη καρδια σου και στη δικη της.
δυο ποτηρια κρασι.ενα χερι που ηταν κλαδακι και μετα για τελευταια φορα το ενιωσες
να παιρνει ζωη ισα για να κρατησει το δικο σου.το δικο σου που επρεπε να παρει ζωη
για να στεγνωνει το προσωπο της.
η βραδια ειχε ημερομηνια ληξης.την οριζε η φλογα που εκαιγε στο τζακι.αυστηρα.
οπως καποτε σου ειχε πει.
και μενεις μονος.δε το φοβασαι αυτο.το ξερεις.το μονος χωρις εκεινη ειναι που φοβασαι.
τα αποκαιδια στο τζακι τα απομειναρια της σταχτης.
αυτο φοβασαι.
και εδωσες υποσχεση τη στιγμη που πηγες να προστατευσεις το καθρεφτη απ το να βρει
μια κολωνα. σκεφτοσουν τη σταχτη και το μυθικο πουλι το φοινικα.υποσχεθηκες να
αναγεννηθεις οπως εκανε εκεινο.σκεφτοσουν πως τα δακρυα του ειχαν θεραπευτικες
ιδιοτητες.αυτο θα εκανες με τα δακρυα που σκουπισες απο το προσωπο της.
υποσχεθηκες να αλλαξεις για να βρεις τον καλυτερο σου εαυτο που καπου χαμενος στο
χρονο σε περιμενει.αυτο το κατι παραπανω απο ενας απλος αντρας που θες.
Σου εσωσε τη ζωη .Δινοντας τα παντα απ τη δικη της.και στην εσωσε παιρνοντας σου
τα παντα.ακομα και την ιδια.
εδωσες και αλλη μια υποσχεση.μολις η αληθειες ελευθερωσουν πια τις ψυχες.
μολις οι ψυχες ειναι ετοιμες.
εκει στο μερος που σε πηγε...και σου ορκιστηκε.
